समोरच्या व्यक्तीची योग्यता आणि गरज़ेला पाहूण यथायोग्यरीत्या त्याचा समाधान व्हावा असं काही तरी त्याला देण्याचा महाराजांचा कटाक्ष असतो. आज आपण बघतो की कित्येक लोक महाराजांजवळ येतात आणि त्यांचे अमूल्य मार्गदर्शन मिळवून आपल्या जीवनाला सार्थक करण्यासाठी प्रेरित होतात. शेवटी, सद्गुरूंचे मुख्य कार्य हेच होय. गेल्या १५० वर्षांची परंपरा या संप्रदायाला लाभलेली आहे. या परंपरेचे सर्व आचार्यांनी आपपल्या विशिष्ट पद्धतीने ज्ञानदानाचे कार्य अत्यंत समर्थपणे केलेले आहे, हे सर्व विदित आहे परंतू श्रीम

तसेच ह्या प्रसारणांमुळे आम्हाला वारंवार श्रीगुरु दर्शन घडते हे आमचे भाग्यच! छायाचित्र किंवा चित्रफीती द्वारे होणारे श्रीजींचे दर्शन खूप सुखावह असते. दैनंदिन जीवनाच्या धकाधकीत थकलेल्या आमच्या मनाला ते नेहमीच प्रफुल्लित करते. आणि अनेक व्यावहारिक व्यापांमधे अडकुन राहिलेले आमचे मन सद्गुरु प्रति भक्तिभावाने भरून जाते.

श्रीप्रभूंचे गुणगान करीत श्रीव्यंकम्मा मातेच्या मंदिरात जाऊन दर्शन घेतले. दर्गा, शाळा व क्रिकेट ग्राऊंड प्रभुमंदिरापासून जवळच सातशे मीटरवर आहे. चालत निघालो, वाटेत एका मोटरसायकलवाल्याला विचारले, त्याने थेट मेहबुब सुबहानी दर्ग्यावर सोडले. माणिकनगराच्या उत्तरेला हा दर्गा आहे. श्रीमाणिकप्रभूंना त्यांचे मुसलमान भक्त महबूब सुबहानीचा अवतार मानीत. आपल्या समाधीनंतर हिंदू मुसलमानांमध्ये तंटा होऊ नये म्हणून श्रीमाणिकप्रभूंनी आपल्या डोक्यावरील मंदिल देऊन या ठिकाणी स्वतःचीच तुरबत उभारली. मुसलमान लोक स्वतःच्या धर्मपरंपरेनुसार येथे उपासना करतात. परिसरात छान चिंचेचे झाड आहे. माझ्या मनातील इतर धर्मांतील जरी काही अनादर असलाच तर तो दूर होऊन तो आदरामध्ये परावर्तीत होवो, अशी मनोमन प्रार्थना करून नतमस्तक झालो.

जेवल्यानंतर श्रीप्रभुमंदिरात भजन होते. श्रीप्रभुमंदिरात जांभळ्या सतरंजीवर लाल गालीचा अंथरला होता. श्रीजींच्या बैठकीसाठी  पिवळ्या रंगाची गादी तयार केली होती. मशालीच्या उजेडात, श्रीजींचे सवाद्य आगमन झाले. आरती, भजन सुरू झाले. आज मल्हारी म्हाळसाकांताचे भजन होते. जसजसा भजनाला रंग चढत होता, तसतसा वाद्यांचा गजर अधिक तीव्र होत होता. श्रीआनंदराज प्रभु आपल्या दैवीसुरांत सुरेल भजने म्हणत होते, श्री अजयजी ताना घेत होते. भजन टीपेस पोहोचल्यावर श्रीजीं हातात झांज घेऊन भजनरंगी रंगले. अवघा आनंद सोहळा. स्वर्गसुख येथे अनुभवता येते. ही वेळ संपूच नये असे वाटत होते. ह्या भजनकल्लोळाने श्रीप्रभुही आनंदला होता. सकाळी बांधलेली फुलांची पूजा रात्री उशीरापर्यंतही तशीच टवटवीत असते हे गेले चारही दिवस पाहिले होते. चैतन्याच्या सहवासात ती फुलेही टवटवीत रा

मंद वासाची नाजुक फुले प्रभुपूजेला कामास आली. मल्हारी गुरूजींकडून अभिषेकाचा संकल्प केला.  आज शुक्रवार असल्याने श्रीप्रभुची बालाजीरूपात पूजा बांधली होती. श्रीप्रभुसमाधीस मोरपिसी रंगाचा वस्त्रसाज होता. त्यावर गर्द हिरव्या रंगाची आणी सोनेरी नक्षीची शाल पांघरली होती. शेवंती, निशीगंध, कागडा, गुलाबाच्या जाडजूड हारांमध्ये जणू श्रीप्रभुसमाधीस सुशोभित करण्याची जणू स्पर्धाच लागली होती. आपल्या अवतारकाळात सर्वांना समान लेखणाऱ्या श्रीप्रभुने शेवटी प्रत्येकास आनंदाने धारण केले. समाधीवर आज शेंदऱ्या झेंडूंच्या फुलांची नयनरम्य

पण समोरच्याप्रती तितकेच निर्व्याज्य प्रेम प्रत्येक शब्दांतून उद्धृत होत होते. श्रीजींना वाकून नमस्कार केला व एका बाजूला जाऊन बसलो. संस्थानाची माणसे दिवसाच्या घडामोडी सांगत होती, भक्त आपापले प्रश्न विचारत होते, कोणी घरी परत जायची आज्ञा मागत होते. माझा नंबर येताच त्यांनी आस्थेवाईकपणे चौकशी केली. येथे कसे वाटले ही विशेष विचारणाही हृदयाचा ठाव घेणारी होती. श्रीजींच्या संपूर्ण कुटूंबाचे त्यांच्या घरी येणाऱ्या भक्तांवर अगदी बारीक लक्ष असते. त्यांची व्यवस्था नीट लागलीय ना, त्यांना दोन्ही वेळचे भोजन मिळतेय ना, काही हवे नको वैगरे अगदी जातीने विचारले जाते. इतक्या आस्थेवाईकपणे प्रत्येक भक्ताची विचारपूस करणारे संस्थान अथवा मंदिर आजतागायत पाहिले नाही. तासभर श्रीजींच्या सान्निध्यात बसल्यावर भजनासाठी प्रभुमंदिरात आलो. सेवेकरी गिरी, माणिकगुरूजी व आसपासचे